عاملی که فتنه جویان را در عمل سخیف خود جری می سازد،ایجاد شک و تردید در میان عوام و گـاهـی، خـواص اسـت.

 بخش اعظم زندگانی امیرالمؤمنین در ستیز و رویارویی با «فتنه ها» سپری گردید. از ایـن رو شـنـاخـت فـتنه و کشف معیارهای حق و باطل در کشاکش بروز فتنه ها اهمیتی ویژه می یـابـد. چـنـانـچـه پیداست آن امام همام نیز سعی فراوانی در تبیین مشکله فتنه نموده است و هموست که فریاد برآورده است:

«من چشم فتنه را کور کردم، در حالی که احدی جراءت چنین کاری را نداشت.» خ 92نهج البلاغه

 حضرت درطول مدت زمامداری خود با فتنه ناکثین، قاسطین و مارقین مبارزه کرد و به یقین کسی که فتنه ها را با جان خود لمس کرده است خصایص و ابعاد فتنه را بهتر و عینی تر می تواند بیان کند و به درمان آن بپردازد.عاملی که فتنه جویان را در عمل سخیف خود جری می سازد،

 ایجاد شک و تردید در میان عوام و گـاهـی، خـواص اسـت،

 در صـورتـی کـه اگـر جـوانـب فـتـنـه، قـبـل از وقـوع تـوسـط عالمان آگاه، تبیین گردد و این تبیین به آگاهی و بیداری جوامع بـیـانـجـامـد، فتنه جویان، راهی برای نفوذ در قلوب مردم نخواهند یافت و وقتی چنین شد فتنه جو به سوراخی خواهد خزید و توان هرگونه حرکتی از او سلب خواهد شد.

 بـدیـن مـنـظـور، مـوضـوع فـتـنـه را ـ کـه اکـنـون بـه بـحـث روز نـیـز تبدیل شده است ـ از دیدگاه امام متّقیان و خصمِ فتنه جویان، علی بن ابی طالب (ع) پی می گیریم.

 منبع مطلب :کتاب بینش تاریخی نهج البلاغه از یعقوب جعفری