ابن فضال از امام صادق (ع) نقل می کند که فرمود : از علامات مسلم صیحه آسمانی ، خروج سفیانی ، خسف بیداء ، خروج یمانی ، قتل نفس زکیه و ... است .

رسول خدا در مورد نشانه های ظهور فرمودند :

نشانه های ظهور چون دانه های تسبیح و یا گردندبند است که رشته اتصالش بگسلد و دانه های آن یکی پس از دیگری فرو ریزد .

به راستی که در دنیای کنونی حوادث و فجایع همچون گردندبندی است که چون رشته اش بگسلد ، دانه های آن یکی پس از دیگری فرو می ریزد و هر روز فتنه ای دیگر و در جای دیگری شعله ور می شود و وضعیت دنیا روز به روز بدتر می شود .

رسول خدا در این رابطه فرمودند : هیچ زمانی پیش نمی آید جز اینکه زمان بعدی بدتر از آن است .

آیا به راستی اینگونه نیست ؟

امروز این تلخیها به اوج خود رسیده و ریشه تمام نیکی ها را سوزانده و خواهد سوزاند به طوری که دیگر در گلستان بشریت هیچ شاخ و برگی نخواهد نخواهد ماند . پس می توان گفت که زمان ما بدترین زمان هاست ، زیرا که تمام شرارتها به اوج خود رسیده اند .

رسول خدا در مقایسه زمان ما با زمان رسالت فرموده اند :

شما در زمانی هستید که اگر کسی یک دهم تکلیفش را انجام ندهد ، هلاک می شود . بزودی زمانی فرا می رسد که اگر کسی یک دهم تکلیفش را انجام دهد ، نجات می یابد . با توجه به حدیث فوق اگر ما حتی این یک دهم تکلیفمان را هم انجام ندهیم جای بسی تاسف است.

پس بیائید به سوی ظهور حرکت کنیم حتی اگر شده با انجام همان یک دهم از تکلیفمان.                 

این خطبه رو از این جهت که برای خودم جالب بود در چند قسمت میارم.

(گفته شد یکى از یاران پرهیزکار امام علیه السّلام به نام همّام گفت: اى امیر مؤمنان پرهیزکاران را براى من آنچنان وصف کن که گویا آنان را با چشم مى‏نگرم. امام علیه السّلام در پاسخ او درنگى کرد و فرمود «اى همّام از خدا بترس و نیکوکار باش که خداوند با پرهیزکاران و نیکوکاران است» امّا همّام دست بردار نبود و اصرار ورزید، تا آن که امام علیه السّلام تصمیم گرفت صفات پرهیزکاران را بیان فرماید. پس خدا را سپاس و ثنا گفت، و بر پیامبرش درود فرستاد، و فرمود)

1. سیماى پرهیزکاران

پس از ستایش پروردگار همانا خداوند سبحان پدیده‏ها را در حالى آفرید که از اطاعتشان بى‏نیاز، و از نافرمانى آنان در امان بود، زیرا نه معصیت گناهکاران به خدا زیانى مى‏رساند و نه اطاعت مؤمنان براى او سودى دارد، روزى بندگان را تقسیم، و هر کدام را در جایگاه خویش قرار داد. امّا پرهیزکاران در دنیا داراى فضیلت‏هاى برترند، سخنانشان راست، پوشش آنان میانه روى، و راه رفتنشان با تواضع و فروتنى است، چشمان خود را بر آنچه خدا حرام کرده مى‏پوشانند، و گوش‏هاى خود را وقف دانش سودمند کرده‏اند، و در روزگار سختى و گشایش، حالشان یکسان است. و اگر نبود مرگى که خدا بر آنان مقدّر فرموده، روح آنان حتى به اندازه بر هم زدن چشم، در بدن‏ها قرار نمى‏گرفت، از شوق دیدار بهشت، و از ترس عذاب جهنّم. خدا در جانشان بزرگ و دیگران کوچک مقدارند، بهشت براى آنان چنان است که گویى آن را دیده و در نعمت‏هاى آن به سر مى‏برند، و جهنّم را چنان باور دارند که گویى آن را دیده و در عذابش گرفتارند. دل‏هاى پرهیزکاران اندوهگین، و مردم از آزارشان در أمان، تن‏هایشان لاغر، و درخواست‏هایشان اندک، و نفسشان عفیف و دامنشان پاک است. در روزگار کوتاه دنیا صبر کرده تا آسایش جاودانه قیامت را به دست آورند: تجارتى پر سود که پروردگارشان فراهم فرموده، دنیا مى‏خواست آنها را بفریبد امّا عزم دنیا نکردند، مى خواست آنها را اسیر خود گرداند که با فدا کردن جان، خود را آزاد ساختند.

............. ادامه دارد